၁။ မိမိ၏အသိဉာဏ္ တိုးတက္လာၿပီး သီလကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္သူ
တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။
၂။ သီလရွိျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းၿပီး တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလာသည္။
၃။ သကၠယဒိ႒ိကို ပယ္ခြာႏိုင္သျဖင့္ သကၠယဒိ႒ိေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန
တို႔သည္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေလ်ာ့ပါးေစသည္။ ငါ့သားသမီး၊ ငါ့ဇနီးမယားအေပၚ
ပူပင္ေသာကနည္းလာသည္။
၄။ ၀ိစိကိစၦာကို အေတာ္အတန္ပယ္ခြာႏိုင္သျဖင့္ ရတနာသံုးပါးအေပၚ ပိုမိုၾကည္ညိဳၿပီး
ဗုဒၶ၀ါဒအေပၚ၌လည္းေကာင္း၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ႏွင့္ သစၥာေလးပါးတည္းဟူေသာ တရားမ်ားအေပၚ
ယံုၾကည္မွဳသဒၵါ ထက္ျမက္လာသည္။
၅။ ယခင္က မသိဘူးေသာ ရုပ္နာမ္သဘာ၀၊ ေၾကာင္းက်ိဳးျဖစ္စဥ္အေပၚ သေဘာေပါက္
လာသျဖင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္ျခင္းပီတိကို
ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။
၆။ အပါယ္ကိုက်ေရာက္ေစမည့္ ဒုစရိုက္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္လာႏိုင္သည္၊ စိတ္တြင္ အကုသိုလ္
လုပ္ရန္ ၀န္ေလးလာပါသည္။
၇။ သမာအာဇီ၀ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳလာလိုသည့္ျပင္ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ပိုမို
ယံုၾကယ္လာသျဖင့္ ကုသိုလ္တရားမ်ား တိုးပြားလာပါသည္။
၈။ ေသသည္ေနာက္ ဒုတိယဘ၀ သုဂတိအျဖစ္ ေရာက္ရပါသည္။
၉။ ဆက္လက္ၿပီး ၀ိပႆနာ ႀကိဳးစားအားထုတ္သြားလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္ရႏိုင္ပါသည္။
၁၀။ အားထုတ္ရင္း မရေသာ္ ေသၿပီးေနာက္ နတ္ျပည္၌ ရႏိုင္ပါသည္။
{ ျမင့္ေရႊ(ေပါင္းတည္) ၏ အပါယ္မက်လိုသူမ်ားဖတ္ရန္ႏွင့္ ေသခါနီးစိတ္ထား မွ
ေကာက္ႏုတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။ }
http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment