"ဒကာ ေမာင္စိန္"

"ဒကာ ေမာင္စိန္"
ဒကာ ေမာင္စိန္ဟာ ဝက္သတ္ျပီး အသက္ေမြးတယ္။ တစ္ေန့ေတာ့ သူ့ဒကာမၾကီးက စဥ္းစားတယ္။ သူ့ေယာက်္ားဟာ ဝက္သတ္ျပီး အသက္ေမြးလာတာ အသက္ေတြလည္း ၾကီးလာျပီ။ ဒီတိုင္းသာ ေသ႐င္ ေျမၾကီးလက္ခတ္႐င္သာ လြဲမယ္, ငါ့ေယာက်္ားေတာ့ င႐ဲက်မွာ ေသခ်ာေနျပီ။
အဲဒီအခ်ိန္ သဲအင္းဂူဆ႐ာေတာ္ဘု႐ားၾကီးလည္း ေပၚထြန္းေနေတာ့ ဆ႐ာေတာ္ၾကီးဆီမွာ အပါယ္ေလးဘံု လြတ္တဲ႔တ႐ား သြားေတာင္းမွပဲ
ဆိုျပီး ဆ႐ာေတာ္ၾကီးဆီ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေ႐ာက္လာတယ္။
တ႐ားထိုင္ခိုင္းတဲ႔အခါက်ေတာ့ ေမာင္စိန္ဟာ နာ႐ီဝက္ေလာက္လည္း ႐ွိေ႐ာ တခါတည္း ေဝဒနာေတြ တက္လာတယ္။ ေဝဒနာေတြက ျပင္းတာကိုး, တစ္ကိုယ္လံုး ဓားေတြ လွံေတြ အထိုးခံ႐သလိုပဲတဲ႔, ဝက္ေတြ ထိုးခဲ႔တာကိုး။
ဆ႐ာေတာ္ၾကီးက ဝဋ္ေၾကြးေတြ, သံသ႐ာမွာ သြားမဆပ္နဲ႔ , ခႏၶာနဲ႔ဆပ္, ဒီတ႐ားနဲ႔ ဆပ္တဲ႔။
ေမာင္စိန္ နာလြန္းလို့ အသံပါထြက္လာတယ္။ အဲဒီအသံကလည္း ဝက္ေတြ ေသခါနီး ေၾကာက္လန့္တၾကား ေအာ္တဲ႔အသံမ်ိဳး, အီ အီ အီဆိုျပီးေတာ့။ ဆ႐ာေတာ္က မျပင္ခိုင္းဘူး။ အီ အီလို့ မေအာ္နဲ႔, စိတ္ေျပာင္းေပးတာ, ေဖာက္ျပန္ေနတယ္, ႐ုပ္တ႐ားေတြဟာ အခ်ိန္တိုင္း
ေဖာက္ျပန္ေနတယ္, အီအီလို့ မေအာ္နဲ႔, နာမ္တ႐ားက သြားခံစားတာ, ခံစားျပီး
ပ်က္သြားတာပဲ, ခံစားပ်က္ ခံစားပ်က္။ အီအီလို့ မေအာ္နဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးေတြ ဝဋ္ေၾကြးေတြ။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခဲ႔ဘူး၊ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာ၊ ဝဋ္ေၾကြးေတြ ခႏၶာနဲ႔႐င္းျပီး ဒီဥာဏ္နဲ႔ ဆပ္။
အီအီလို့ မေအာ္နဲ႔, ေမာင္စိန္အလကားေကာင္ ဒီေဝဒနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေမာင္စိန္ဘာမွ လုပ္ေပးလို့မ႐ဘူး။ ငါမ႐ွိဘူး ဝဋ္ေၾကြးေတြ၊ ငါမပိုင္ဘူး ေဖာက္ျပန္ေနတာ၊ ငါနဲ႔ဘာမွ မပက္သက္ဘူး အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြ။ ငါ့ပစၥည္း မဟုတ္ဘူး ခံစားျပီးပ်က္ေနတာ။
ေမာင္စိန္ကို တခါတည္း ၃ ႐က္တိတိ တ႐ားထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ေမာင္စိန္ အိမ္ျပန္သြားတယ္။ မဂ္က်တယ္ ဖိုလ္က်တယ္ဆိုတာ
စိတ္ကေလးေျပာင္းသြားတာပဲ။ ငါ႐ွိတဲ႔ စိတ္ကေန ငါမ႐ွိဘူး၊ ဒီစိတ္ေျပာင္းသြားတာပဲ။ ငါ့ေျခ ငါ့လက္ ငါ့ေခါင္း ငါပိုင္ဆိုင္တဲ႔ စိတ္ထဲ ငါမ႐ွိဘူး ငါမပိုင္ဘူး ဒီစိတ္ကေလး ေျပာင္းသြားတာပဲ။
ဒါကိုသိေတာ့ ေမာင္စိန္ဟာ သူ့အိမ္မွာ ဘာျမင္ျမင္ ဘာၾကားၾကား ဒါပဲက်က္ေတာ့တာပဲ။ ငါမ႐ွိဘူး၊ အခ်ိန္တိုင္း ေဖာက္ျပန္ေနတာပဲ၊ အခ်ိန္တိုင္း
ပ်က္စီးေနတာပဲ။ အခ်ိန္တိုင္း ဓာတ္ၾကီးေလးပါးပဲ။ အခ်ိန္တိုင္း အေၾကာင္းအက်ိဳးပဲ, ေမာင္စိန္ ဒါပဲက်က္ေနတယ္, သူသိတာက ဒီစိတ္ေျပာင္းသြား႐င္ အပါယ္ေလးပါးလြတ္မယ္။ ငါမခံ႐ေတာ့ဘူး။
ဝမ္းသာတဲ႔စိတ္လည္း ေခၚက်က္မွာပဲ၊ ဝမ္းနည္းတဲ႔စိတ္လည္း ေခၚက်က္မွာပဲ၊ ေဝဒနာေတြေပၚလည္း ေခၚက်က္မွာပဲ။ ေဖာက္ျပန္တဲ႔တ႐ားမွာလည္း ငါမပါဘူး, ခံစားတဲ႔တ႐ားမွာလည္း ငါမပါဘူး၊
အဲဒီငါမ႐ွိတဲ႔တ႐ားကို ေသတဲ႔အထိ က်က္သြားတယ္။
သူေသသြားျပီ, သူ့ဒကာမၾကီးက ဤသည့္စားဖြယ္ အမယ္မယ္နဲ႔ ဆ႐ာေတာ္ၾကီးဆီ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း လာကပ္တယ္။ ဆ႐ာေတာ္ၾကီးက ျပံဳးျပီး ဘယ္သူ့အတြက္လဲတဲ႔, ဒကာေမာင္စိန္အတြက္ပါ
ဘု႐ား။ သူ့ကို႐ည္စူးျပီးေတာ့ ဆ႐ာေတာ္ဘု႐ားဆီ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း လာကပ္တာ။
ဆ႐ာေတာ္ၾကီးက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ေမာင္စိန္အတြက္ဆို
မကပ္နဲ႔ေတာ့၊ ေမာင္စိန္ နတ္ျပည္သြားျပီ၊ နင္တို့ ကုသိုလ္ယူခ်င္႐င္ေတာ့ ကပ္သြားတဲ႔။
ဒကာမၾကီးက ေပ်ာ္တာေပါ့, သူ့ေယာက်္ား အပါယ္ေလးဘံုက လြတ္သြားျပီ။
ငါမ႐ွိတဲ႔စိတ္က အပါယ္ေလးဘံု သြားမယ့္ကံကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တယ္။
ေမးစ႐ာ႐ွိတာက ဝက္ေတြေန့တိုင္း သတ္တဲ႔ပုဂၢိဳလ္၊ အေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ သတ္တဲ႔ပုဂိၢဳလ္ ေသာတာပန္ျဖစ္ပါမလား။ အဲေတာ့ ေမာင္စိန္ထက္ဆိုးတဲ႔
ေနာက္တစ္ေယာက္ ႐ွိေသးတယ္။ အဂုၤလိမာလၾကီး၊ လူေတြသတ္လိုက္တာ၊
ေမာင္စိန္ေ႐ာ အဂၤုလိမာလၾကီးေ႐ာ လြတ္တာက ကံၾကီးငါးပါး မထိုက္ခဲ႔ဘူး။
ဘု႐ားေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ မလုပ္ခဲ႔ဘူး၊ သံဃာသင္းမခြဲခဲ႔ဘူး, အမိ အဖ မသတ္ခဲ႔ဘူူး၊ ေသာတာပန္စတဲ႔ အ႐ိယာေတြကို မသတ္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒီကံၾကီးငါးပါး မထိုက္တဲ႔ ပုဂိၢဳလ္ဟာ ေမာင္စိန္လိုပဲ ငါမ႐ွိဘူးဆိုတဲ႔ စိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္႐ွိပါတယ္။ ငါမ႐ွိတဲ႔ တ႐ား႐ဲ႔ တန္ခိုးဟာ နတ္ျပည္သြားတာပဲ။
ဘာနဲ႔ ႏိႈင္းျပလည္းဆိုေတာ့ အလြန္တ႐ာ ၾကီးမားတဲ႔ ေ႐ကန္ၾကီး
တစ္ခု႐ွိတယ္၊ အင္းေလးကန္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ၾကီးတဲ႔ေ႐ကန္ၾကီးေပါ့။
အဲဒီကန္ၾကီးထဲကို ႏွီးဖ်ားေလး ထိုးစိုက္ျပီ း ျပန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ႏွီးဖ်ားေလးမွာ ေ႐ေလး ကပ္ေနတယ္။ ဒီေ႐စက္ေလးဟာ အလြန္တ႐ာၾကီးမားတဲ႔ ေ႐ကန္ၾကီးနဲ႔ စာ႐င္ မ႐ွိသေလာက္
ႏိႈင္းယွဥ္စ႐ာမဟုတ္တဲ႔ ေ႐ေလးပါ။
ဆိုလိုတာက ငါ့ေျခ ငါ့လက္ ငါ့ေခါင္း ငါပိုင္ဆိုင္ ေနတဲ႔ စိတ္ကို ႐႐ွိထားတဲ႔ ဒုကၡဟာ အလြန္တ႐ာၾကီးမားတဲ႔ ေ႐ကန္ေလာက္႐ွိတယ္။ ေမာင္စိန္ကဲ႔သို့ ငါမ႐ွိတဲ႔စိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူ႐ဲ႔ ဒုကၡဟာ ႏွီးဖ်ားမွာ ကပ္ေနတဲ႔ ေ႐ေလာက္ပဲ
႐ွိတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြ႐ဲ႔ ဒုကၡမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ႐ဟႏၱာေတြလို သႏၱိသုခ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကာမသုခပဲ ႐ေသးတဲ႔ ဒုကၡပါ။
ဆ႐ာေတာ္ၾကီးက ထပ္ျပီး႐ွင္းတယ္။ ေသာတာပန္မ်ားဟာ လူ့ျပည္နတ္ျပည္
ခုနစ္ဘဝေလာက္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ ဆ႐ာေတာ္ၾကီးက အေ႐ာဆိုတာကို လက္မခံဘူး။ လူ့ျပည္က နတ္ျပည္သြားလိုက္၊ နတ္ျပည္က
လူ့ျပည္လာလိုက္၊ ဒါကိုအေ႐ာေခၚတယ္။
ဆ႐ာေတာ္ၾကီးက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ အေ႐ာမဟုတ္ဘူး, ဆီေစ်း ဆန္ေစ်းတက္သလို ေသာတာပန္လည္း ေစ်းတက္တယ္တဲ႔။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ ကာယအေပၚမွာ၊ ေဝဒနာအေပၚမွာ၊ စိတၱအေပၚမွာ၊ ဓမၼအေပၚမွာ အခ်ိန္တိုင္း ငါမ႐ွိဘူး၊ ႐ွင္းေနတယ္၊ ႐ုပ္ေပၚမွာလည္း ႐ွင္းေနတယ္၊ နာမ္ေပၚမွာလည္း ႐ွင္းေနတယ္၊ မေက်နပ္တာေတြ၊ အထင္လြဲတာေတြ လြမ္းတာေတြ ေဆြးတာေတြ မုန္းတာေတြေပၚမွာလည္း ငါမ႐ွိဘူး၊ အခ်ိန္တိုင္း ခံစားျပီးပ်က္ေနတာပဲ၊ တားမ႐ဘူး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြ၊ ငါမပိုင္ဘူး၊ ဝဋ္ေၾကြးေတြပဲ။ ေဝဒနာေပၚမွာလည္း ဒီတိုင္းပဲ, ဓမၼေပၚမွာလည္း ဒီတိုင္းပဲ။
ငါမ႐ွိဘူးဆိုတဲ႔ တ႐ားဟာ သူပိုင္ပစၥည္းျဖစ္ေနျပီ။ ဘယ္သူ့ၾကည့္ၾကည့္ ငါမ႐ွိဘူး။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ လူ့ျပည္မွာေနတဲ႔အခ်ိန္ တစ္ဘဝ,
နတ္ျပည္မွာ ၆ ဘဝ, ေပါင္း ၇ ဘဝပဲ ေနေတာ့မယ္။ ေမာင္စိန္မ႐ွိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္စိန္ ေစ်းတက္သြားတယ္။
ေမာင္စိန္ဟာ ဝက္ထိုးတဲ႔ကံေၾကာင့္ အပါယ္သြားမယ့္ကံ႐ယ္၊ လူ့ျပည္ကံ႐ယ္
မ႐ွိေတာ့ဘူး။ လူ႐ဲ႔ ပဋိသေႏၶဆီ မလာေတာ့ဘူး။
ဒါန သီလဆိုတဲ႔ ကံသမားေတြ ႐ွိတယ္။ ဒါန သီလသမားေတြလည္း နတ္ျပည္သြားတယ္။ နတ္တို့႐ဲ႔ ကာမဂုဏ္ခံစားျ့ပီး ဟိုမွာေမ့သြားျပီ,
ဆက္ျပီး အားထုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူ့ျပည္ ျပန္လာၾကဦးမယ္, သူတို့က အေ႐ာသမားေတြ၊ ကံသမားေတြက အေ႐ာသမားေတြ၊
ေမာင္စိန္က ဥာဏ္သမား, ေမာင္စိန္က မေ႐ာေတာ့ဘူး၊ ေသခါနီးေဝဒနာနဲ႔
႐င္ဆိုင္႐တဲ႔အခါ ဒီတ႐ားကပဲ ေက်ာ္သြားတာ၊ ဒီဥာဏ္ကသာလွ်င္ ေက်ာ္သြားတာပဲ။
ေမွာ္ဘီ(သဲအင္းဂူ)ေက်ာင္းဆ႐ာေတာ္ ဦးပုညေသ႒